Το Τάεκβοντο σήμερα
O 20oς αιώνας
Το πρώτο μισό του 20ου αιώνα έφερε στην Κορέα μεγάλες αναταραχές και αλλαγές. Η Ιαπωνική κατοχή του 1909 επέβαλλε αλλαγές στην κορεάτικη κουλτούρα -μια από αυτές ήταν η απαγόρευση της άσκησης στις πολεμικές τέχνες. Η απαγόρευση αυτή είχε ως αποτέλεσμα δάσκαλοι και μαθητές να ασκούνται μυστικά και τελικά η αποφασιστικότητα τους αυτή οδήγησε σε μια αναβίωση του τάεκβοντο. Η απαγόρευση συνεχίστηκε μέχρι τον Αύγουστο του 1945, όταν ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κορεάτικου κράτους. Το 1946, άνοιξαν στην Σεούλ 2 σχολές τάεκβοντο: Η Jo-Do-Kwan (επίσης γνωστή ώς Yong-Mu-Kwan) και η Chong-Do-Kwan. Στην πόλη Kaesong (50 χιλιόμετρα έξω από την Σεούλ), άνοιξε η σχολή Song-Mu-Kwan, ενώ ως το 1947 είχαν ανοίξει στην Σεούλ οι πρώτες σχολές Μu-Duk-Kwan και Chang-Mu-Kwan. Η διαδικασία αυτή ήταν σταδιακή, καθώς συνέβαινε παράλληλα το πέρασμα από την απελευθέρωση από την Ιαπωνία στην Ρώσσικη επιρροή και το κομμουνιστικό καθεστώς. Πρίν από τον Πόλεμο της Κορέας οι δάσκαλοι του τάεκβοντο συναντήθηκαν για να βελτιώσουν τις τεχνικές τους. Μοιράστηκαν και συνδίασαν τα προσωπικά τους μυστικά για τις πολεμικές τέχνες, ώστε να φτιάξουν μια ανώτερη μορφή μάχης (κάτι σημαντικό εν όψει του επικείμενου πολέμου). Ξεκίνησαν πρώτα από το πολεμικό κομμάτι και βελτίωσαν τις φόρμες, τα λακτίσματα και τις τεχνικές στην εξάσκηση συμπλοκής με αντίπαλο. Συνέχισαν οργανώνοντας πρωταθλήματα στα οποία αγωνίζονταν μεταξύ τους και στο τέλος στου 1950 δημιουργήθηκε η Κορεάτικη ένωση του τάεκβοντο, με κύριο στόχο της να προστατεύσει την ποιότητα του αθλήματος. Οι δάσκαλοι αυτοί βελτίωσαν το τάεκβοντο κάνοντας το αυτό που είναι γνωστό ως <<σύγχρονο τάεκβοντο>>. Κατά την διάρκεια του πολέμου μεταξύ της κομμουνιστικής κυβέρνησης της Βόρειας Κορέας και της Δημοκρατίας της Κορέας στον Νότο, οι Ρώσοι αναζήτησαν και εξολόθρευσαν συστηματικά τους διάσημους δασκάλους του τάεκβοντο. Μεταξύ των δασκάλων εκείνων ήταν ο μεγάλος δάσκαλος Sang-Sup-Chon, ιδρυτής του Ji-Do-Kwan και ο δάσκαλος Pyong-In-Yun, ιδρυτής του Chang-Mu-Kwan. Οι απώλειες εκείνες ήταν βαρύτατες για τον κορεάτικο λαό -λέγεται ότι εξαιτίας εκείνου το pogrom, η Βόρεια Κορέα έμεινε χωρίς σημαντικούς δασκάλους ώς το 1972. Αντίστοιχα, σκοτώθηκαν και πολλοί Νοτιοκορεάτες δάσκαλοι, οι οποίοι συμμετείχαν σε ομάδες καταδρομών που εκπαιδεύονταν στο τάεκβοντο προκειμένου να δράσουν στον Βορρά. Η ένωση της Βόρειας και της Νότιας Κόρεας παραμένει το όνειρο κάθε κορεάτη. Στην δεκαετία του 1960, οι κορεάτες εκπαιδευτές διάβηκαν τα σύνορα της χώρας τους και δίδαξαν τάεκβοντο σε όλο τον κόσμο. το τάεκβοντο έγινε γνωστό ώς <<σύγχρονο τάεκβοντο>> την δεκαετία εκείνη, παρότι, άν και σύγχρονο ήταν ακόμα βασισμένο στο triung (μοτίβα) των προγόνων του των τεχνών της μάχης. Η εξάπλωση του τάεκβοντο οδήγησε φυσικά στην ανάγκη της τυποποίησης των κανόνων και ενός φορέα ο οποίος θα εφαρμόζει τους κανόνες αυτούς. Μια τέτοια οργάνωση δημιουργήθηκε το 1973, όταν αντιπρόσωποι από 17 έθνη συγκεντρώθηκαν στο Kukkiwon, υπό την καθοδήγηση του Dr. Un-Yong-Kim (προέδρου της κορεάτικης ένωσης τάεκβοντο) για να σχηματίσουν την παγκόσμια ομοσπονδία τάεκβοντο (World Taekwondo Federation - WTF). Λίγο πρίν τον σχηματισμό της ΠΟΤ, το τάεκβοντο είχε κερδίσει διεθνές κύρος με την διοργάνωση στη Σεούλ της Κορέας του πρώτου παγκοσμίου πρωταθλήματος τάεκβοντο. Τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκαν εθνικές οργανώσεις και ενώσεις σε όλο τον κόσμο, κάθε μία από τις οποίες καθοδηγούταν από τους κανόνες οι οποίοι είχαν θεσπιστεί στο Κukkiwon. ΤΟ 1980 Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή εκτόξευσε στα ύψη την δημότικότητα του τάεκβοντο, αναγνωρίζοντας το άθλημα στην 38η Γενική της συνέλευση. Το Σεπτέμβριο του 1994 το άθλημα χαρακτηρίστηκε παμψηφεί ως ολυμπιακό αγώνισμα για το έτος 2000.
To Τάεκβοντο στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα το Τάεκβοντο πρωτοεμφανίστηκε το 1969 στην Αθήνα, όπου λειτούργησε η πρώτη σχολή από τον πρωτοπόρο δάσκαλο Σταμάτη Κάσση, με την επωνυμία «Αθλητικός Σύλλογος Ελλάδος», όπου αποφοίτησαν οι πρώτες μαύρες ζώνες. Λίγο αργότερα εμφανίζονται και τα πρώτα σωματεία στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και στην περιφέρεια, ενώ η μαχητική μορφή της τέχνης, εισάγεται από τον Κάσση στην εκπαίδευση των Ειδικών Δυνάμεων του στρατού και του ναυτικού. Στο γνωστικό μέρος πραγματοποιούνται τα πρώτα σεμινάρια διαιτησίας στην Ελλάδα και ταυτόχρονα ξεκινούν οι αγωνιστικές διοργανώσεις με αγώνες μεταξύ των αθλητικών σωματείων. Μια δεκαετία αργότερα (1979) αναγνωρίζεται από την πολιτεία ως επίσημο άθλημα και εντάσσεται στον Σ.Ε.Γ.Α.Σ. όπου καλλιεργείται πλέον υπό την αιγίδα του. Τον επόμενο χρόνο, πραγματοποιούνται οι πρώτοι πανελλήνιοι αγώνες και το 1987 αυτονομείται πλέον ως επίσημος φορέας του αθλήματος η 23η ομοσπονδία στην Ελλάδα, με τον διακριτικό τίτλο Ελληνική Ομοσπονδία Τάεκβοντο (ΕΛΟΤ). Έκτοτε η ΕΛΟΤ κατάφερε να αναδείξει το τάεκβοντο σε ένα από τα κορυφαία αθλήματα στην Ελλάδα, έχοντας στη δύναμη της περισσότερα από 400 αθλητικά σωματεία και 47.000 εγγεγραμμένους αθλητές και αθλήτριες, ενώ ο αριθμός των ασκούμενων – αθλουμένων ξεπερνά τις 120.000 . Σε επίπεδο πρωταθλητισμού η Ελληνική Εθνική Ομάδα του Τάεκβοντο συγκαταλέγεται σήμερα μεταξύ των κορυφαίων διεθνώς, με δεκάδες διακρίσεις, με αποκορύφωμα τα 5 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες καθώς και τα 13 μετάλλια στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Ανδρών-Γυναικών.
